Leiðin til lífsgleði

Það er nóg til af alls kyns leiðindum í þessum heimi. Ef við t.d. bara kveikjum á fréttunum þá er iðulega hægt að finna fylli sína af stríðssögum, hamförum, svindli, svikum, morðum og glæpum. Svo er hægt að halda áfram út kvöldið við þá iðju að horfa á glæpi, morð og svik. Á meðan er maður auðvitað sófadýr. 

Ef þú hefur einhverntíma eytt tíma í að horfa á sófadýr þá er lítið mál að upplifa svoleiðis, horfðu bara á einn sem er að horfa á sjónvarpstækið sitt. Ekki það að ég telji það yfirhöfuð neikvætt að horfa á sjónvarp, það er bara þegar fólk eyðir einum of miklum tíma í það, að það fer að verða neikvætt.

Í staðinn fyrir að horfa svona mikið á sjónvarp og vera algjör móttakari; hvers vegna ekki að snúa hlutunum aðeins við?  Þá er ég að meina það að leyfa hlutunum að byrja hjá okkur sjálfum. Að vera sjálfum sér nógur og þurfa ekki á því að halda að leggjast niður öll kvöld og verða um leið að sófa.

Lífið er stutt. Við vitum ekkert um morgundaginn, hvort hann komi og hvort við lifum hann. Stundin sem við eigum er einmitt núna, þetta augnablik og það er okkar að gera eitthvað úr því. Skapa eitthvað, gera eitthvað með það. Til hvers að safna hlutum og allra handa dóti þegar við deyjum frá því hvort eð er. Það sem ég er að meina er að hamingja okkar ætti ekki að byggja á ytri hlutum heldur því sem við eigum innra með okkur sjálfum. 

Við höfum val um hvað við gerum. Við getum valið það að gera ekki neitt, lítið, ýmislegt eða heilmikið. Við getum valið okkur viðhorfin til lífsins og valið viljann til þess að hafa góð áhrif, valið að leita lausna á hinu og þessu, að leysa ýmiss vandamál, að fara af stað, læra eitthvað eða búa til eitthvað skemmtilegt.  Við getum valið það að hrósa sérstaklega á morgun, að brosa, gera eitthvað óvænt og skemmtilegt, eitthvað nýtt sem við höfum aldrei gert áður, og við getum valið það að segja eitthvað gott um okkur sjálf. Eitthvað bara. 

Við getum líka valið að vera óvirk, sitjandi, bíðandi eftir því að einhver komi og tali við okkur, setið við símann og beðið eftir því að einhver hringi, beðið eftir almennilegu sjónvarpsefni, valið að láta okkur leiðast, valið að horfast ekki í augu við raunveruleikann, valið að flýja veruleikann, valið að leysa engin vandamál og fara hvergi. Valið það að gagnrýna okkur sjálf og rifið okkur niður, og við getum hæglega farið og hlusta á einhverja dapurlega tónlist sem styður okkur í eigin leiðindum með sæmilega dapurlegum texta og samskonar dauflegum tónum. 

Við getum verið skapandi sjálf og sleppt sjónvarpsglápinu mun oftar. Þess vegna gætum við valið að skapa skemmtileg góð augnablik með öðrum. Við getum valið okkur sjálf og eigin vináttu. Um leið getum við valið það að gefa öðrum eitthvað, virðingu, vináttu, ást; eitthvað annað en sjónvarpsgláp. Augnablik, andartök, mínútur, klukkustundir, sem verða seinna að dýrmætum minningum.  Sem síðan flokkast hæglega undir andleg auðæfi þegar margt nær að safnast saman.