Himnaríki

Mér vitraðist himnaríki eitt sinn að kvöldi.  Nú spyrð þú kannski hvort slíkur staður sé til og hvers vegna ekki spyr ég á móti.  Er okkar veruleiki endilega sá eini, geta þeir ekki verið fleiri og allavegana? Hvað vitum við annars út fyrir okkar eigin rann nema það eitt að við deyjum einhvern daginn og við tekur eitthvað annað, önnur vídd eða veruleiki, ellegar ekki neitt. Hvað vitum við svo sem?  En hér kemur sú vitrun sem ég sá fyrir mér og sem mér leið svo vel með. 

Himnaríki er til. Þar eru engir veggir og engin hús. Það er vegna þess að ekkert girðir af annað og lásar eru óþarfir, enginn þarf að loka sig af og þörfin á eignum er ekki til staðar.  Ekkert er til sem heitir hægri og vinstri, upp né niður.  Þar eru litirnir svo fallegir og margir þeirra eru ekki til á jörðinni. Fátt eitt af þeirri fegurð sem þarna finnst er raunverulega til á jörðu.  Þær verur sem flæða þarna um í mikilli vellíðan búa yfir meiri fegurð heldur en nokkurn tíma hefur fyrirfundist meðal manna. Og það er hægt að gera allt mögulegt í þessu óendanlega stóra rými, þar sem að vonbrigði og særindi eru ekki til. Þarna er hægt að semja hina fegurstu tónlist og flytja hana. Allt er hægt, eins lengi og það er fallegt og flott.  Það er líka hægt að búa til nýja undursamlega liti. 

 Þetta er bara önnur vídd, veruleiki sem er annars konar, öðruvísi, fegurri en mannheimar nokkurn tíma. 

 

Athugasemdir

[Einar Ingvi Magnússon (IP-tala skráð) 17.1.2013 kl. 13:26]

Að afneita himneskum veruleika, eða vilja ekki sjá hann, er að lifa minna en hálfu lífi, því þessi önnur vídd er hluti af lífi okkar og miklu stærri en jarðneskt mannlífið, enda eilíf. En það tekur vitrunina, að sjá inn í himininn.

[Þórður Guðmundsson, 17.1.2013 kl. 18:54]

Takk fyrir þín orð Einar Ingvi. Ég er alveg sammála þér. Kv. Þórður.