Leiðin til lífsgleði

Það er nóg til af alls kyns leiðindum í þessum heimi. Ef við t.d. bara kveikjum á fréttunum þá er iðulega hægt að finna fylli sína af stríðssögum, hamförum, svindli, svikum, morðum og glæpum. Svo er hægt að halda áfram út kvöldið við þá iðju að horfa á glæpi, morð og svik. Á meðan er maður auðvitað sófadýr. 

Ef þú hefur einhverntíma eytt tíma í að horfa á sófadýr þá er lítið mál að upplifa svoleiðis, horfðu bara á einn sem er að horfa á sjónvarpstækið sitt. Ekki það að ég telji það yfirhöfuð neikvætt að horfa á sjónvarp, það er bara þegar fólk eyðir einum of miklum tíma í það, að það fer að verða neikvætt.

Í staðinn fyrir að horfa svona mikið á sjónvarp og vera algjör móttakari; hvers vegna ekki að snúa hlutunum aðeins við?  Þá er ég að meina það að leyfa hlutunum að byrja hjá okkur sjálfum. Að vera sjálfum sér nógur og þurfa ekki á því að halda að leggjast niður öll kvöld og verða um leið að sófa.

Lífið er stutt. Við vitum ekkert um morgundaginn, hvort hann komi og hvort við lifum hann. Stundin sem við eigum er einmitt núna, þetta augnablik og það er okkar að gera eitthvað úr því. Skapa eitthvað, gera eitthvað með það. Til hvers að safna hlutum og allra handa dóti þegar við deyjum frá því hvort eð er. Það sem ég er að meina er að hamingja okkar ætti ekki að byggja á ytri hlutum heldur því sem við eigum innra með okkur sjálfum. 

Við höfum val um hvað við gerum. Við getum valið það að gera ekki neitt, lítið, ýmislegt eða heilmikið. Við getum valið okkur viðhorfin til lífsins og valið viljann til þess að hafa góð áhrif, valið að leita lausna á hinu og þessu, að leysa ýmiss vandamál, að fara af stað, læra eitthvað eða búa til eitthvað skemmtilegt.  Við getum valið það að hrósa sérstaklega á morgun, að brosa, gera eitthvað óvænt og skemmtilegt, eitthvað nýtt sem við höfum aldrei gert áður, og við getum valið það að segja eitthvað gott um okkur sjálf. Eitthvað bara. 

Við getum líka valið að vera óvirk, sitjandi, bíðandi eftir því að einhver komi og tali við okkur, setið við símann og beðið eftir því að einhver hringi, beðið eftir almennilegu sjónvarpsefni, valið að láta okkur leiðast, valið að horfast ekki í augu við raunveruleikann, valið að flýja veruleikann, valið að leysa engin vandamál og fara hvergi. Valið það að gagnrýna okkur sjálf og rifið okkur niður, og við getum hæglega farið og hlusta á einhverja dapurlega tónlist sem styður okkur í eigin leiðindum með sæmilega dapurlegum texta og samskonar dauflegum tónum. 

Við getum verið skapandi sjálf og sleppt sjónvarpsglápinu mun oftar. Þess vegna gætum við valið að skapa skemmtileg góð augnablik með öðrum. Við getum valið okkur sjálf og eigin vináttu. Um leið getum við valið það að gefa öðrum eitthvað, virðingu, vináttu, ást; eitthvað annað en sjónvarpsgláp. Augnablik, andartök, mínútur, klukkustundir, sem verða seinna að dýrmætum minningum.  Sem síðan flokkast hæglega undir andleg auðæfi þegar margt nær að safnast saman. 

 

Yfirmátaindælisþakklætislíferni

Eitt af því sem getur gert mann virkilega hamingjusaman er það viðhorf að viðhafa þakklæti í lífi sínu. Ef við erum stöðugt í leit að hamingju þá er nokkuð ljóst að við erum ekki þakklát fyrir það sem við höfum. Hamingjuleit leiðir okkur framhjá öllu mögulegu sem við eigum og ekki eigum.  

Við teljum okkur í trú um að ef við getum átt ýmiss konar hluti eins og t.d. sportbíla og stórar fasteignir, þá verðum við ósjálfrátt hamingjusöm, sem gæti allt eins verið en samt ekkert endilega. Ef við kunnum ekki að vera þakklát fyrir það sem þó eigum, þá kunnum við allt eins ekkert að meta það sem við höfum. Allt verður svo innantómt og við höldum áfram að versla eitthvað. Tómleikinn er innra með okkur sjálfum, ef við spáum í því. 

Það er fjölmargt til þess að þakka fyrir. Að eiga tannbursta er þakkarefni, kæliskáp eða frystikistu. Að geta farið út í búð og verslað sér hollt að borða, drukkið vatn úr krananum, farið í sturtu, átt falleg föt og m.fl. Það er hægt að halda áfram með þakkarefnin svo til endalaust.  Takk fyrir líf og heilsu, vini, fjölskyldu, heimili, bíl, áhugamál ...

Ég hef legið yfir fjölda bóka og skoðað ótal vefsíður í tengslum við þetta umræðuefni. Eitt af því sem mælt er með er að búa til þakklætislista og skoða hann oft, helst á morgnana. Skoða þetta svo aftur og aftur og ef maður er ekki hamingjusamur fyrir, þá getur þetta akkúrat ýtt manni af stað í gleðina. Listinn þarf ekki að vera langur, kannski einhver 7 atriði eða svo til að byrja með.

Sú hugmynd hefur læðst að mér að þakklæti væri hægt að iðka í botn og þakka þannig fyrir allan #$%&.  Þegar maður hins vegar hefur ekkert til að þakka fyrir, eða m.ö.o finnst maður ekki hafa neitt til þess að þakka fyrir, þá vantar vissa gleði inn í lífið.  Sönn gleði leiðir af sér hamingju.  

Takk fyrir þetta og hitt. Lífið sjálft,  liti og ljós, hlýju og yl, svefn og drauma. 

 

  

Að elska sjálfan sig = sjálfselskur?

Sem barn fékk maður að vita í hverju það feldist að vera sjálfselskur.  Skilgreiningin á því var býsna neikvæð. Sjálfselskur er sá maður sem elskar sjálfan sig og engan annan.  Út frá því mátti allt eins velta því fyrir sér hvort að það væri rangt að elska sjálfan sig. Ef það kæmi þá einatt niður á öðrum. Hvar liggur svo munurinn og hvenær er rétt og hvenær rangt? Líklega veist þú svarið við þessu en hér að neðan langar mig til þess að varpa fram nokkrum rökum þar sem mig langar til þess að sundurgreina einmitt þetta.

 

Sjálfselskur maður elskar í rauninni ekki sjálfan sig. Langanir hans beinast út á við. Vilji hans er að fylla upp í líf sitt á kostnað annarra. Hann er stöðugt að reyna að skara eld að sinni köku. Aðrir verða því fyrir barðinu á ósvífni hans, hnupli, svikum og óheiðarleika. Sjálfselskur maður kann ekki að bera virðingu fyrir öðrum, kann ekki að elska aðra og svífst jafnvel einskis til þess að koma sjálfum sér vel fyrir.  

 

Hann getur líka haft hlutina þannig að hann geri svo mikið til þess að hljóta viðurkenningu annarra að ýmsir aðrir eru hlunnfarnir í leiðinni. Óseðjandi græðgi í það sem aðrir eiga, á að gera þennan mann hamingjusaman, hvað svo sem það kann að vera. En hann verður það ekki og aldrei. Þessi manngerð verður aldrei hamingjusöm þó svo að hún telji sér í trú um það.  

 

Að elska sjálfan sig. Hér komum við að allt öðrum hlut, sem er svo ólíkur hinu fyrra að það er eins og svart og hvítt. Svo ólíkt er með þessu, að við gætum allt eins talað um himnaríki og helvíti. Sérstaklega líka vegna þess að nú getum við farið að tala um hamingjusaman mann.

 

Sá sem elskar sjálfan sig hefur jákvætt mat á sjálfum sér sem tengist um leið eigin sjálfsvirðingu og góðri sjálfsmynd.  Að elska sjálfan sig er að viðhafa góð orð um sjálfan sig á hverjum degi, jákvæð orð, falleg orð en án þess þó að hafa þörf fyrir að tala um það við aðra.  Að elska sjálfan sig er að upplifa jákvæðar tilfinningar innra með sér og vilja þá um leið nota þær til þess að gefa af sér gott til annarra.

 

Að elska sjálfan sig er að vera þess reiðubúinn að fyrirgefa sjálfum sér mistök, fyrirgefa öðrum þeirra og óska öðrum alls góðs í lífinu.  Einnig að óska sjálfum sér alls góðs. Sá sem elskar sig þannig á því mun auðveldara með að elska aðra. Hvernig getur nokkur maður sem ekki lætur sér þykja vænt um sjálfan sig, látið sér þykja vænt um nokkurn mann?

 

Gott er að geta sagt ég elska þig og það er ennþá betra að heyra sömu orð sögð til baka - ég elska þig líka. Bara þetta eitt er heilmikið; hlutir sem byrja hjá okkur sjálfum.