Bloggað um steppdans - Árshátíðin í Garðinum

Það að hlusta á tónlist er eitt, annað er að ætla sér að dansa samhliða og ná takti. Sum lög eru þannig að mér finnst ég þurfa að hlusta aðeins áður en ég næ að heyra taktinn. Diskólög finnst mér þægileg að því leitinu til að takturinn er augljós. En maður dansar ekki steppdans eftir þannig lögum. Skemmtilegast hefur mér þótt að hlusta á gömul lög eins og jafnvel Singing in the rain en ég verð að játa að ég það er gríðarlega erfitt að dansa samhliða því lagi og mér hefur eiginlega ekki tekist það hingað til svo vel fari (svona bara sjálfur aleinn).

Að ná stepptakti með lagi er ekki auðvelt. Kemur auðvitað með æfingunni. Þegar lagið er bara með einfaldri strengjasveit þá verður það ekki svo auðvelt. Gaman þegar það tekst og tvöfalt gaman þegar aðrir upplifa hið sama. Upprunalega var ég mikið til að leika mér með þetta. Kannski jafnvel enn, til ánægju og skemmtunar. Það síðasta sem strangi rússneski danskennarinn sagði við hópinn var að nú hefði hann lært helling af sporum sem hægt væri að nota. Með það fór ég og ég veit ekki hvað hann hefði sagt ef hann hefði séð mig í Garðinum á Álftanesi nokkrum árum síðar við þessa iðju. 

Ég stakk upp á því algjörlega sjálfur að fara með atriði og leyfa öðrum að sjá það. Þá var ég kominn í guðfræðideildina og staddur á 3. ári í náminu. Vorið ´96 var ágætt. Þá var ég 25 ára gamall og grennri en ég er í dag (auðvitað), en samt finnst mér að ég hafi kunnað miklu fleiri spor síðar (sem er önnur saga).  Það var haldin árshátíð þetta árið þegar leið að vori. Ætli það hafi ekki verið hátt í 100 manns þarna? Mér láðist að telja en það voru allavega langflestir úr deildinni á þeim tíma.

Ég lenti í smá vandræðum samt þennan dag. Sem betur fer tók ég eftir því í tíma. Járnið á skónum var farið að losna. Ef ég hefði farið þannig þá hefði auðvitað skoppast undan skónum. Sem betur fer var hægt að koma skónum að hjá skósmiðnum við Sundlaugarveginn sem bauðst til að laga þá á örskotsstund. Þér voru svo sóttir rétt áður en rútan lagði af stað. Hjúkk og púff.

Ég hafði valið mér lag sem ég hafði með mér á diski og var með Fred Astaire. Þá hafði ég hreinlega með mér heilan disk með honum.  Á honum var eitt lag sem ég hafði verið að æfa og valdi sérstaklega fyrir þetta - You are so easy to dance with - sem ég og notaði.  Púff það lag er 3 og hálf mínúta í flutningi. Býð ekki í svo langt í dag.  Ég held að ég hafi ekki hlustað á lagið nema einu sinni eftir þetta. 

Gólfið var gott til þess að dansa á og miðsvæðis. Í raun er það eitt besta gólf sem ég hef verið á. Svo var bara að bruna af stað. Nei bíddu aðeins, maður verður fyrst að bíða eftir því að forspili ljúki og síðan byrja. Reyndar tók ég nokkur spor í upphafi án lags, bara til þess að prufa gólfið. Þetta atriði var æft (auðvitað), en samt ekki frá skrefi til skrefs. Ég hafði það einfaldlega þannig að ég ákvað það á sekúndubroti hvað ég myndi gera næst. Þannig skipti ég milli skrefa eftir geðþótta og notaði salinn allan.  Þvílík skemmtun, þvílíkt fjör. Eftir á sýndist mér á öllu að atriðið sjálft hefði heppnast ágætlega, eða hvað? Ég man eftir fólki rísandi úr sætum og lófaklappi. Sjálfur var ég alveg uppgefinn og endaði einhversstaðar en var ekki við skál eins og svo oft á lífsstíðinni. Það er enn verið að minnast á þetta atriði við mig enn þann dag í dag af fólki sem var þarna. Frábært með tilliti til þess að fólk vill gleyma hlutum eða þaga í hel. 

Það varð aldrei neitt annað svona atriði í guðfræðideildinni eftir þetta. Þó svo að ég væri þar í 5 ár og kláraði námið. Ég bara endurtók þetta ekki. Eftir á finnst mér að fólk hafi verið að bíða eftir þessu á næstu árshátíðum.  Það hefur oft verið talað um þetta við mig í gegnum tíðina á hinni og þessari árshátíðinni, hér þar og annars staðar (af fólki sem hefur aldrei séð mig gera þetta jafnvel) en einhverra hluta vegna átti ég það til að missa  áhugan á þessu milli ára. En steppsögunni er ekki lokið, næst færumst við mun nær í tíma og ég á m.a. eftir að tala um árshátíðina í Perlunni. 

Framhald... 

 

Með óbragð í munninum

Ég tel að ....

.....rannsóknarskýrslan stóra sem allir voru að lesa hér í fyrra sé ruslpappír.

.....þeir sem þar eru nefndir sleppi allir, skiptir engu hvað þeir hafi gert. 

....Geir Haarde verði ekki dæmdur af landsdómi. 

....mótmæli og átök við alþingishúsið eigi eftir að aukast í vetur.

....auðmenn eigi Ísland. 

....það skipti engu máli þótt boðað verði til nýrra kosninga. Við fáum aldrei ríkisstjórn sem tekur á málunum af neinu réttlæti vegna þess að það er ríkt fólk sem stýrir landinu eða m.ö.o. á það.

....mótmæli séu tilgangslaus og þýði bara það að vera dreginn fyrir dóm ef í hart fer. 

....fátækt eigi eftir að verða alvarlegt vandamál á Íslandi, jafnvel verði hungursneyð meðal lágstétta.

...Ísland sé margfalt spilltara en almenningur gerir sér grein fyrir. 

...að það besta sem við hin getum gert sé að standa saman og hjálpa hvert öðru eins og við getum.

Auðmenn græða á uppboðum

Verður seint bannað hér á landi

 Ekki veit ég hversu mikið fólk almennt veit um kaþólskar jarðarfarir en þær eru frábrugnar því sem maður sér í lúterskum kirkjum.  Það er nefnilega alltaf altarisganga.  Lúterskar jarðarfarir eru ekki þannig eins og allir vita.  En talandi um kaþólskuna þá finnst mér í sjálfu sér nokkuð sérstakt að hafa altarisgöngu, jarðarfararathöfnina sjálfa og popptónlist. Fyrir mér þá er það nokkuð sérkennileg blanda.  Það er heldur engin líkræða í kaþólskum kirkjum. Það telst ekki við hæfi að prestur flytji einhverja tölu svoleiðis um hinn látna.  

Hingað til hefur verið eðlilegt að hafa ýmiss konar tónlist í kirkjunum okkar eins lengi og tónlistin er við hæfi. Engum dytti í hug að hafa lag eins og Komdu og skoðaðu í kistuna mína við jarðarför og enginn prestur myndi leyfa það býst ég við. Það gerðist þó fyrir einhverjum árum að líkfylgd átti sér stað einhversstaðar fyrir norðan, veður var kalt og menn tóku að skvetta í sig á leiðinni til kirkju. Þegar komið var að kirkjunni með kistuna þá voru menn orðnir vel hífaðir og byrjaðir að syngja nefnt lag og það alveg hástöfum. Þannig ultu menn út úr bílunum og svaka fjör hlaupið í menn. Það datt hins vegar engum í hug að syngja lagið í kirkjunni þegar þangað kom inn. Þar kunnu menn sig.

Það er hægt að velja sér hvaða prest sem er nánast fyrir athöfn. Velja kirkjuna og söngfólkið, allt svona nokkuð eftir smekk en það eru takmörk samt í kirkjunni hvaða tónlist þú velur að hafa, hvort heldur sem á að vera hjónavígsla eða jarðarför. Eitt sinn vildi par nokkurt hafa lagið Einskonar ást með Brunaliðinu við hjónavígsluathöfn.  Jú það byrjar alveg hrikalega vel. Þig vil ég fá til að vera mér hjá....vertu nú vænn og segðu já....(hljómar brúðkaupslega)....því betra er að sjást en kveljast og þjást af eins konar ást.... en svo þegar tekur að líða á textann þá fer hann að hætta að vera brúðkaupslegur ....þar sem við tvö! Getum vakið upp draug, af eldgömlum haug....hættum að slást og reynum að finna einskonar ást!  Málinu var vísað frá. Textinn passaði ekki við nefnda athöfn. Fjöldi laga býst ég við að hafi ekki hlotið náð hjá sóknarprestum í gegnum tíðina hvernig svo sem átti að nota tónlistina. 

 Sum lög í dag eru orðin sígild við jarðarfarir eins og When I think of Angels með KK.  Við breytum líkast til seint slíkri menningu. Svo eru það tónlistarmenn sem hafa lifibrauð af þessu sem og eru þekktir í poppbransanum. En það máttu vita að það verður rýnt í textann ef þér dettur í hug eitthvað lag sem engum hefur dottið í hug áður. 

Popptónlist bönnuð í jarðarförum

Nei við umræðu um afsögn biskups

Það hefur verið talað um það að undanförnu að af ýmsum ástæðum ætti biskup Íslands að víkja. Mér finnst þessi umræða bæði léleg og ómerkileg.   Það er alveg merkilegt hversu kirkjunnar menn geta verið að mæta í bæði útvarp og sjónvarp til þess að koma fram með slíkar hugmyndir

Í fyrsta falli. Hvers vegna í ósköpunum á Karl Sigurbjörnsson að hætta að vera biskup yfir Íslandi? Það að hann mæti í sjónvarpsviðtal og tali við einhverja fréttamenn, á þann veg sem einhverjum líkar ekki, gefur ekki forsendur til afsagnar. Ekkert í biskupsverkum Karls hingað til gefur þess heldur neinar forsendur til afsagnar. 

Talað hefur verið um atvik sem áttu sér stað áður en Karl varð biskup, meðan hann var prestur í Hallgrímskirkju og átti samskipti við nefndar konur í kynferðisafbrotamáli gegn Ólafi biskupi.  Vel getur verið að þar hafi verið staðið klaufalega að málum, en nota bene, það kemur starfi Karls sem biskups í dag ekkert við. Þá var hann ekki með nein sérstök völd (fyrir utan það að vera sóknarprestur) og réði ekki ferðinni.  Málið er að mínu mati, í heild sinni, með full flókna atburðarrás til þess að Karl einn þurfi að blæða fyrir það í dag.

Það að nefndur biskup hafi sýnt af sér klaufaskap hér eða þar (kom illa fyrir í fjölmiðlum, sagði eitthvað ógætilega einu sinni, mistókst eitthvað, var ekki nógu ákveðinn, mundi ekki, o.m.fl.) er ekki nægileg ástæða til þess að hann hætti sem biskup. Til þess þarf meira að koma til. Það sem ég nefni hér innan sviga er hluti af því að vera jú bara mannlegur. Sá yðar sem syndlaus er kasti fyrsta steininum í Karl biskup!

 

Athyglisvert

Það er hægt að skemmta sér alveg sérstaklega við að hugsa um þetta. Sérhver trúmaðurinn hugsar sér nú að það hafi verið Guð og ekkert annað sem skapaði heiminn. Látum það aðeins vera í bili. Þessar hugmyndir Hawkings eru athyglisverðar en vissulega er hægt að fá hausverk við að hugsa þær allar til enda. 

Ef við leikum okkur aðeins að röksemdarfærslum. Það sem kom heiminum af stað var ekkert. Ef við hugsum okkur orsök of afleiðingu þá gætum við farið endalaust aftur á bak og það alveg stanslaust þannig að upprunalega þá var það ekkert sem kom öllu af stað.  Þegar fyrirbrigðið ekkert er, algert tóm alveg stanslaust, nei enginn tími heldur, verður það þá ekki að lögmáli? Sem sagt ekkert, algert tóm verður að lögmáli, sem sagt ekkert verður að veruleika í sjálfu sér.  Hvað svo?  Heyr heyr guðfræðinginn tala. En við erum ekkert að tala um trúmál hér, aðeins hugmyndir um tilveruna. Hawking er býsna klár og gaman að velta honum fyrir sér. Hversu rétt hann hefur fyrir sér veit ég ekki, ég kann ekkert í eðlisfræði.  

Tilveran er skrítin og það er hverjum manni ofvaxið að velta fyrir sér tilurð alheimsins. Ýmsir telja sig vita þetta allt út frá Biblíunni eða einhverju innsæi. Hvað svo sem það er sem fólki finnst eða trúir þá er þarna einhver sannleikur sem e.t.v. á eftir að koma í ljós og kannski aldrei, sérstaklega vegna þess hversu takmörkuð við mannfólkið erum. Að hugsa sér að alheimurinn sé endalaus veldur þér alveg pottþétt hausverk ef þú ferð að hugsa um það.  Það er heldur ekkert auðveldara að hugsa sér það að öll þau sólkerfi sem mannkynið er búið að átta sig á og ekki á, að séu til, allar þessar vetrarbrautir, séu líklega bara lítið geimryk í endalausu tómi. Spáðu í því.  Miklihvellur var þá kannski bara eitt agnarlítið búmm.

Svo er hægt að halda áfram og vera með hausverk fram yfir helgi sökum þessa. Algert tóm felur ekki í sér vegalengdir vegna þess að þú ert ekki á leiðinni eitt né neitt. Innan þess erum samt við á lítilli kúlu sem við komumst ekki frá, sem okkur finnst stór, en er samt svo smá í alheiminum að líkja má við  það sem við sjálf sjáum ekki nema í smásjá. Allt þar utanum hangir þar í þyngdarlögmáli Hawkings. Geimryk handa geimverum sem Hawking will ekki að fatti að við séum þarna einhvers staðar. 

Meira ljóta bullið allt saman. 

 

 

 

Ljóst að Guð skapaði ekki heiminn

Atvik í kirkju - barn við altari

Mér var eitt sinn sögð saga sem er mér enn í fersku minni. Hún er stutt og það er alls ekki margt að gerast; í rauninni ekki neitt en samt heill hellingur.  Það er enginn að hreyfa sig neitt sérstaklega og það er allsendis friður. Sagan gerðist í kirkju eitt sinn.

Svo var að kirkjan var tóm en samt opin öllum sem þangað vildu koma. Presturinn var þarna á ferli eitthvað að stússast, sá hinn sami og sagði mér söguna, grandvar og góður maður, reyndar ekki staddur á Íslandi þarna heldur útí heimi. Í eitt skipti þegar hann leit fyrir horn inn í kirkjuna sá hann litla stúlku sem kraup alein og bað fyrir framan altarið. Hendurnar hafði hún útbaðaðar, hnén voru á nöktu gólfinu og hún var á bæn. Það var mikil kyrrð í kirkjunni, sólin skein í gegnum rúðurnar og það koma falleg birta yfir kirkjubekkina.  En vinur minn hreyfði sig ekki. Það var eitthvað svo fallegt og heilagt við þetta. Eitthvað svo mikil auðmýkt, barnsleg auðmýkt. Hann lét aldrei vita af sér og stúlkan fór á endanum án þess að vita að prestur hafi litið inn og séð til hennar. Í huga hans var engin vilji til þess að trufla þessa andakt. Ekki nokkur.  Svo kom þessi friður sem lagðist yfir allt.  Þögn.

Sammála að mestu leiti

Eins og ég benti á í pistli mínum hér á undan þá tel ég að fólk hafi margt hvert ekki verið tilbúið til þess að trúa þessu öllu upp á Ólaf.  Að hugsa sér hið háheilaga biskupsembætti, eins og það var þá og vonandi enn í hugum fólks, að þar geti hugsanlega verið einhver kynferðisafbrotamaður, maður sem grípur ótrúlegustu tækifæri til þess að káfa á öðrum og jafnframt eitthvað meira á þess vegna alveg fáránlegum augnablikum og stöðum.  

 Biskup yfir Íslandi á að vera maður sem sem fólk hlustar á og tekur mark á. Virðulegur og siðsamur, vandur að virðingu sinni, rólegur og íhugull, maður sem fólk almennt ber virðingu fyrir, og hefur þann hæfileika að ná til annarra og tala til þess af virðingu, sama hvaðan það kemur eða hverju það trúir.  Það er þessi ímynd sem býður hnekki í biskupstíð Ólafs.  Nokkuð sem enginn vildi sjá að mínu mati. Þess vegna tel ég að svo margir, stjórnkerfið allt, eins og Guðbjörg minnist réttilega á, hafi staðið með Ólafi, ekki bara honum heldur biskupsímyndinni sem átti að vera á þessum stað, hinni réttu biskupsímynd.  Það stóð með hlutverki biskupsins.  

Sú skoðun að allt samfélagið hafi staðið með biskupi er ég samt ekki alveg viss um. Það voru ýmsir sem vildu hjálpa þessu konum en höfðu til þess hvorki kjark né hugrekki, vitandi vits að mannorð sitt væri e.t.v. í húfi auk starfsmöguleika í framtíðinni.  Sjálfur var ég í guðfræðideild á þessum tíma ásamt Guðbjörgu og mörgum öðrum sem nú eru komnir í prestastétt. Þá hvarflaði það ekki að nokkrum manni að skrifa blaðagreinar í tengslum við þessi mál né nokkuð annað nálægt því, vitandi vits að það hefði gríðarleg áhrif á það hvort menn yrðu prestar eður ei. 

Þetta mál er erfitt viðfangs og viðkvæmt að mörgu leiti. En það verður að fjalla um það. Umræðan verður að halda áfram. Ekki það að biskupinn okkar núna eða einhver eigi að segja af sér að. Fyrir mér leysir það ekki neinn vanda. Þessi umræða þarf sinn tíma. 

 

 

 

 

Segir allt stjórnkerfið hafa stutt Ólaf

Sá þetta viðtal

  

Ég sá Sigrúnu í Kastljósinu í kvöld og mér fannst hún komast nokkuð vel frá þessu viðtali. Þvílík hörmung sem hún hefur gengið í gegnum á þessum umliðnum árum. Það vakti t.d. sérstaka athygli mína þegar hún talaði um að hafa lent í leiðindum niðrí bæ, eins og að fólk hefði gengið á hana og sagt dónalega hluti.  Flóki Kristinsson segist einnig,  í viðtali við DV, hafa lent í svipuðum hlut en hann studdi Sigrúnu á sínum tíma eins og hann gat og var Ólafi ekki vilhallur. Svo segir Sigrún að það hafi verið talað  inn á símsvarann alls konar óþverra og dónaskap.  Allt vegna þess að fólk stóð með biskupi Íslands herra Ólafi Skúlasyni.  

Og menn gátu þar fyrir utan greinilega ekki staðið upp í hárinu á Ólafi né komist neitt áleiðis með hann. Til þess var Ólafur of harður maður og of karismatiskur. Sumir menn eru þannig. Þú kemur inn í herbergi og þekkir engan en tekur samt eftir einhverjum einum umfram annan. Ólafur var slíkur maður sem allir tóku eftir þó svo að menn þekktu hann ekki fyrir í tengslum við neina frægð. Útgeislun fólks er misjöfn en sterkir leiðtogar hafa að öllu jöfnu mikla útgeislun. Að ganga inn í eitthvað herbergi og ætla að sannfæra slíka menn um eitthvað bara gengur ekki.  Hitler var alveg eins, menn ætluðu að sannfæra hann um hitt og þetta og urðu strax komnir á öndverða skoðun (þá er ég að tala um dæmi um karisma, ekki að bera þá Ólaf almennt saman). Alveg eins væri hægt að taka Davíð Oddsson sem dæmi um slíkan leiðtoga. En fyrst að Ólafur valdi þá braut að verða prestur þá má kannski segja að það hefði alls ekkert komið í veg fyrir það að hann yrði biskup. 

Áður en Ólafur mætir til leiks sem biskup þá er fólk í rauninni vant öðru. Sigurbjörn Einarsson hafði verið andlegur leiðtogi til fjölda ára, dýrkaður og dáður. Síðan kemur Pétur Sigurgeirsson, bæði rólegur og elskulegur. Og svo er það Ólafur sem sest í embætti sem forverar hans höfðu sinnt af þvílíkum heilagleika, ekki síst Sigurbjörn sem hafði gríðarleg áhrif á mótun kirkjunnar á 20. öldinni.  Þá allt í einu er biskupinn Ólafur sakaður um að hafa nauðgað einhverju fólki!  Á þeim tíma vildu margir heldur ekki trúa þessu enda alveg gjörsamlega úr takt við Sigurbjarnar-heilagleikann.  Maður í þessu helga embætti og ásakanir um eitthvert kynferðislegt ofbeldi er líkast til meira en margur gat þolað. Eða með öðrum orðum: þetta gat ekki farið saman. E.t.v. skýrir það viðbrögð sumra gagnvart Sigrúnu og öðrum konum; ekki það að ég vilji verja gerðir fólks þannig, en sitthvað í sögunni kann að skýra ferlið þannig.

Svo er það þetta með völdin. Menn í háum stöðum eiga sér net vina og skiptir þá engu hvað eða hvað kemur uppá, það er hægt að bjarga  málunum fyrir horn, dæmigert fyrir Ísland. Og Ólafur Skúlason var orðinn of voldugur til þess að hægt væri að sigra hann með ákærum um kynferðisglæpi rétt sísona. Margir studdu hann enda karismatiskur (sterkur leiðtogi) með afbrigðum sem hafði hæfileika til þess að stjórna öðru fólki all hressilega í kringum sig. Ætli það hafi ekki verið hvað helst árásir dagblaða sem gengu frá hans ferli sem biskup þannig að hann hætti fyrr en hann hafði ætlað sér. 

Það var samt engin hetja sem stóð upp og mótmælti biskupi nema ef vera skyldi Geir Waage. En Pálina leitaði aldrei til hans. Hún leitaði til manna sem gátu einhverra hluta vegna ekki hjálpað henni.  Sú tegund af manni sem stendur fast á meiningu sinni, hvikar ekki frá henni og hættir öllu fyrir skoðun sína, trú og sannfæringu, hún fannst ekki hjá kirkjunni á þessum tíma (kannski núorðið,  hvað veit ég).  Marteinn Lúter og nafni hans King voru báðir þannig,  Sókrates og Jesús Kristur.  Manstu líka eftir unga fólkinu sem mótmælti nasismanum og Hitler og kölluðu sig Hvítu Rósina, en voru síðan tekin af lífi fyrir mótmæli sín (tek það samt skýrt fram að ég er ekki að líkja kirkjunni saman við nasista).  En það vildi engin fórna sér fyrir Sigrúnu Pálínu eða málstað þeirra. Ef einhver hefði gert það þá, þá væri hann eða sá hetja í dag eða hvað heldur þú? 

Í dag er það á tæru meðal allavega flestra að Sigrún Pálina var að segja satt um afbrot biskups gagnvart sér og hún nefnir 6 aðrar konur sem hafa sams konar reynslu að segja. Ég trúi henni alveg og þeim öllum.   

 

Veit um sex aðra þolendur

Sáttur við þessi málalok

Þetta er ég sáttur við og ég var að bíða eftir einmitt þessu. Sættir, góð málalyktan, mál klárað, það skiptir miklu máli, hér sem alltaf.  Stundum er það samt sem það ætli alls ekki að nást. Menn verða reiðir og hörð og þung orð eru látin falla. Svo fara menn í blöðin og ýmislegt er sagt. Skoðanaskipti eru ágæt, of mikil harka er óþægileg og linkind leyfir hinu slæma að vaða uppi. En það þarf ávallt að vera til réttlæti í okkar heimi sem er eitthvað sem við þurfum stöðugt að vera að takast á við.

 Sumum fannst og finnst e.t.v. enn að Geir Waage hefði átt að víkja vegna hugmynda sinna. Því er ég ósammála þ.e. ef hægt er að fara leið sem sé sársaukaminni þá skuli sú leið ávallt valin.  Það á sér einmitt stað hér. Hvort að biskup áminnti Geir vegna þess sem undan er gengið veit ég ekki og þarf ekki að vita það. Ef máli er lokið endanlega með sátt þá er fínt. Það væri samt gott, svona í framtíðinni að  yfirlýsingagleði hjá prestum, eins og var raunin hjá Geir, verði ekki framvegis á forsíðu dagblaða. Það mátti heyra öskrað og æpt hér og þar og út um allt ekki meir Geir, ekki meir!

 

 

Mun hér eftir sem hingað til hlýða tilkynningaskyldu

Ósammála Geir Waage

Prestar verða að kunna að þegja. Það er sannleikur í sjálfu sér. Kynferðisafbrot er hins vegar enginn venjulegur hlutur. Nú fer maður til prests og segist hafa misnotað barn og vilji ekki gera slíkt en ráði ekki við sig og vilji hætta þeirri iðju.  Hvað myndi presturinn gera í slíku máli? Er hann fær um að hjálpa manninum út úr vandanum einn og óstuddur án annarra fagaðila. Væri ekki betra fyrir hann að fá aðstoð frá öðrum sem vita hvernig eigi að taka á slíkum málum? 

Síðan er það börnin sem maðurinn hefur misnotað. Presturinn vill ekki rjúfa trúnað en samt verður hann að gá að sálarheill þessara barna ekki satt? Hvernig ætlar hann að gera það án þess að hafa aðra fagaðila með sér og án þess að ræða við aðstandendur viðkomandi barna þannig að þeir viti um hvað málið snúist? 

Segjum að ég vilji leita til prests með eitthvað allt annað mál. Persónulegt vandamál sem enginn veit um en tengist depurð eða einhverjum andlegum erfiðleikum. Þar myndi ég segja að presturinn þyrfti ekki á öðrum að halda, ég hefði hann einan og hann gæti leiðbeint mér með einhverjum hætti. Hann gæti líka vísað mér annað til annarra góðra fagaðila sem hann teldi að gætu hjálpað mér betur (tek þetta bara sem dæmi).  Ef ég vildi ekki að hann segði frá okkar samtölum þá yrði hann að virða það. Hinsvegar ef hann teldi víst að ég færi mér að voða, dræpi mig eða annan mann? Hvað þá? Hér læt ég staðar numið með þessa umræðu en vísa því til þín lesandi minn að svara þessari spurningu þó ég hafi sjálfur svarað henni í eigin huga. 

Fagleg vinnubrögð prests eru ekki bundin við eitthvað svart og hvítt. Kristin kirkja getur ekki lifað bara í einhverju regluverki. Hún verður að vera lifandi og þjóna fólkinu sem til hennar leitar með réttum hætti. Prestur verður að hafa dómgreind til þess að vega og meta aðstæður. Ef hann situr einvörðungu í trúnaði, sama hvað, þá er hann um leið að girða sig af frá öðrum fagstéttum og um leið er jafnvel sá möguleiki fyrir hendi að hann læri ekki af öðrum í tengslum við ýmis mál. 

Prestur einn og sér á að búa yfir getu til að takast á við ýmis erfið mál, sum mál er hins vegar þess eðlis að vegna stærðar þeirra og alvarleika getur presturinn ekki höndlað þau einn og sér. Kynferðisafbrotamál eru þar á meðal.  Ég hafna því alfarið og er því ósammála að trúnaður við presta verði að engu ef trúnaðarskylda við presta sé ekki algjör.  Fólk mun ekki hætta að leita til presta með trúnaðarmál. En það gæti að vísu gert það gagnvart einstaka presti sem kann ekki fagleg vinnubrögð og kann ekki að þegja þegar hann á að gera það. 

Það skiptir máli fyrir kirkjuna að hún sé þess meðvituð hvaða fagleg vinnubrögð hún ætlar að viðhafa í kynferðisafbrotamálum. Líka að þeir sem koma nýir inn sem prestar viti hvernig þeir eigi að bregðast við gagnvart slíkum málum. Eftir sem áður verða menn að kunna að þegja og ræða um það sem máli skiptir við rétta aðila. 

Að lokum vil ég óska Geir Waage velfarnaðar og ég vil nefna að ég kýs málefnalega umræðu. 

 

Ríkari trúnaðarskylda samkvæmt lögum