Kveðja

Sárleg birtist sorgarglíma

Svo hart lagðist, höfuð laut

Tár með trega, sorgargríma

Tómarúm við eilífðarbraut

 

Förin hafin ferðalangur

Farinn ertu himnavegi

Sálargeisli sem farangur 

Sendur að eilífðardegi

 

Ferðakveðju færð að lokum

Ferðalangur blessun hljótir

Allt frá lífsins endalokum

Ljóss og himnasala njótir

 

Það eru nokkur ár síðan ég orti þetta ljóð. Upphaflega var það ort við andlát fjölfatlaðs manns. 

Stef

Þessar góðu minningar

eru eins og stofan heima,

með friðsældinni,

kyrrðinni, 

gott sköpunarverk 

góðra manna.   

Atómljóð - Úr fjarlægð

Úr fjarlægð sé ég lönd og skóga, húsin mín

túnin þar sem við lékum okkur,

og fjöllin við sjóndeildarhringinn.

Mitt framlag var að sitja á stól við tréið,

og segja: Hvert augnablik er óendanlega 

undursamlegt, ég þakka fyrir það.

Við vitum bara svo lítið

Málið er að við vitum bara ekki neitt um líf á öðrum hnöttum, geimskip eða geimverur. Kannski er þetta allt til en fyrir því höfum við bara engar sannanir. Hvað veit ég svo sem.  Hef ágætt ímyndunarafl og það hefur Stephen Hawking greinilega einnig.  Hann hefur svona Innrásin frá Mars ímyndunarafl.

Ef einhverjar geimverur hafa hug á því að ráðast á þennan hnött þá þyrftu þær endilega að fara að drífa sig í því. Mannkynið sjálft er nefnilega á fullu við að gera útaf við boltann með alls kyns mengun og skeytingarleysi. Um að gera þess vegna að flýta sér og taka staðinn yfir til að koma í veg fyrir skeytingarleysið hérna sem mun á endanum gera útaf við allt heila klabbið. 

Þá veit maður það. Geimverur eru stórhættulegar og um að gera að vera ekkert að rétta þeim spaðann, þó svo að þær virki elskulegar eins og E.T.  Hvað gætum við annars fengið í þessu? Það veit enginn og kannski bara aldrei. Einhvern tíma kannski samt eftir að mannkynið er búið að eyða sjálfu sér birtist hérna e.t.v. stærðar geimskip og segir ....æi við vorum of seinir! 

Geimverur geta verið varhugaverðar

Ekkert sérstakt svo sem

Þetta er í sjálfu sér ekkert sérstaklega merkileg frétt þannig. Ekki það að þetta sé fyrsta hótelið sem leyfi svona lagað. Það er fullt af hótelum víða um heim sem bjóða upp á svona og þetta hótel er eins og svo mörg önnur að það er bannað að vera nakinn inná hótelinu sjálfu en nekt er leyfileg á veröndinni og á sérstakri strönd í nágrenninu. Í Þýskalandi, einhvers staðar í Svartaskógi,  er til undantekning frá þeirri reglu, en þar er verið að opna hótel sem gengur aðeins lengra með því að þar er bannað að vera í fötum á hótelinu sjálfu ellegar er hótað brottrekstri af hótelinu. Ekki fylgir sögunni hvort allt starfsliðið sé einnig nakið en mér er það til efs. 

Svo kölluð nektarmenning hefur verið vaxandi í Evrópu á undanförnum árum. Alls konar staðir eru til þar sem fólk getur svalað þessari þörf sinni. Strendur, garðar, stígar, tjaldstæði, hótelsvæði, sundlaugasvæði... allt er þetta hið syndsamlegasta... nei í alvöru talað þá eru þessir hlutir víst ekkert sérstaklega kinky.  Þeir sem eru að leita sér að einhverjum kynferðislegum æsing fá ekkert út úr því að fara á svona staði.

Það er nú einnig svo að fólk á ferð um Þýskaland getur upplifað það að allsnakið fólk birtist allt í einu á einhverjum stígum. Það getur truflað fólk sem er ekki vant slíku. Jafnvel alveg heilmikið. Þetta er því ekki alveg innan einhverra lokaðra svæða og sumt fólk er alveg blygðunarlaust með þetta. Vanalegast eru svæði fyrir svona utan alfaraleiðar og á afgirtum svæðum. Svisslendingar hafa þó tekið fyrir það að strípalingar séu svoleiðis á ferðinni og hóta sektum á fólk fyrir að vera þannig nakið. Þannig er það einnig sums staðar í Þýskalandi.  

Þetta er annars ekkert sérstakt þannig, fólk er bara eins og það er, með öllu sínu skvapi, fitu og líkamshárum. Svona eins og meistarinn mikli skapaði manninn.  Það sem fólk fær út úr þessu er víst frelsi til þess að vera það sjálft og taka öðrum eins og það er. En blygðunarkenndina vantar alveg, einsog var með Adam og Evu áður en þau bitu í eplið. 

 

Tyrkneskt hótel fyrir allsbera

Hugleiðing um hrunið

Á meðan ég sat og hlustaði á ræður í tengslum við hrunið í gær fór ýmislegt í gegnum hugann.  Eitt af því var gullmoli sem er skrifaður upp á vegg í vinnunni: Sá er ekki fátækur sem á lítið heldur sá sem á aldrei nóg.  Það að vera óseðjandi í að eignast allt mögulegt, eiga aldrei nóg er að vera andlega fátækur. Hrunið gæti þannig verið andlegs eðlis líka, því að hugsjónirnar voru í ætt við andlega fátækt.

 En það var nú svo að gríðarleg völd voru hjá örfáum mönnum. Þeir gátu keypt allt og áttu nánast allt. Fræg er sagan af Hannesi Smárasyni þegar hann var með ólæti í flugvél og hann sagði bara: Ég á þetta, ég má þetta!  Svo áttu menn þingmenn sem búið var að styrkja til þings og nokkra fjölmiðla, eiginlega alla svo til. Skrítið þá að þeir sem áttu allt, áttu í raun engan andlegan auð. Hann var hvergi og engu slíku að miðla. 

Hvað átti maður svo sem að halda. Ég vissi ekkert um þessa spillingu í bönkunum og var bara plataður eins og margir aðrir.  Ég meina menn mættu reglulega í sjónvarp og sögðu að allt var í lagi. Það stæði allt vel. Búið væri að endurfjármagna og þar fram eftir götunum.  Ef komu einhverjir menn og sögðu að eitthvað væri bogið við reksturinn þarna og þarna, þá voru menn snöggir til, mættu í pontu með einhver línurit og sögðu allt byggt á misskilningi, þetta væri allt í stakasta lagi - alveg fram undir það síðasta.   Svo hrundi allt eins og spilaborg.  

Keisarinn var nakinn þarna, hann var alls ekki í neinu og hann vissi í raun ekki neitt um neitt. Hann hélt bara að allt væri í stakasta lagi eða laug því, annað hvort, eins og við átti.  Og núna eftir að hafa horft upp á svona berrassað framferði þá veltir maður fyrir sér framtíðinni.

Svarið er ekki flókið. Ég veit ekki hvað framtíðin ber í skauti sér. Veist þú það? 

Ánægður með þessa framgöngu

 

Hér fyrir mörgum árum síðan þá var Ingibjörgu hælt mikið og hún vann glæsta sigra. Þá var hún í borgarmálunum. Það var mikið klappað og húrra fyrir nýjum borgarstjóra.  Það gerðist í tvígang eða jafnvel þrígang að Ingibjörg mætti sigurreif á kosningavöku samfylkingarinnar undir dúndrandi lófaklappi á stærsta skemmtistað landsins.  Enginn borgarstjóri hefur eftir þetta verið borinn jafnmikið á kóngastóli. Að vísu var verið að brjóta aftur veru sjálfstæðismanna á valdastóli til margra ára. En hvað samt er hollt fyrir stjórnmálamanninn sjálfan?  Hann getur farið að hugsa: Ég er frábær leiðtogi í borgarmálunum, hvað með landsmálin? Förum þangað og upplifum klapp og húrrahróp þar líka. 

Ingibjörg stökk nefnilega skyndilega beint  úr borgarmálum yfir í landsmálin.  Henni tókst ekki það sem Davíð tókst að gera, að stökkva úr borgarstjórastól yfir í forsætisráðherrastól. Hún komst þó í ráðherrastól.  Með þeirri ákvörðun brást Ingibjörg sínum kjósendum í borgarmálum og hún bar ekki sitt blak eftir það. Tími húrrahrópa verða liðin tíð og urðu ekki í landsmálunum. Þar sigldi skipið í strand. 

Að ganga  í sjálfa sig eins og Ingibjörg gerði í gær er gott skref og heiðarlegt. Hún kemur heiðarlega fram og viðurkennir mistök sín. Sem er ekki á allra færi að gera.  Þegar fólk kemur fram og gengur svona í sjálft sig, þá finnst mér að við verðum að taka því vel, líka vegna þess að við viljum að fleiri geri það. Að fólk gangist við athæfi sínu. 

Það er gott að fólk skuli koma fram og biðjast afsökunar en það er ekki hægt að krefjast þess og það er ekki hægt að krefjast þess að það geri það eins og skot. Það þarf tíma. Það þarf tíma fyrir stjórnmálamann að hugsa aðeins sinn gang og ganga í sjálfan sig. Það hafa menn gert einn af öðrum og það má halda áfram.  Það er ávísun á heilindi og heiðarleika og telst mönnum móralskt til tekna.    Framtíðin mun vissulega dæma þessa sögu og þá sjá menn hlutina e.t.v. í skýrara ljósi en nú. Það á eftir að vera mikið garfað í þessu af sagnfræðingum og alls konar fræðimönnum sem eru ekki fæddir ennþá. 

Stjórnkerfið og efnahagskerfið er í rúst, og framundan er að byggja upp NýTT Ísland. 

„Mér finnst ég hafa brugðist“

Sódóma og Gómorra

   Við höfðum hérna á Íslandi hreinan Hrunadans þar sem sukk og svínarí fékk að viðgangast og það í mörg ár.  Það er ekki hægt að neita því að það var fullt af fólki sem horfði á þetta og fæstir sögðu nokkuð, aðrir húrra eins og Davíð Oddsson og Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands, eða ekki neitt til þess að missa ekki vinnuna, sérstaklega í bönkum og fjármálafyrirtækjum. Já já við létum þetta líðast. En það var talað við fólkið sem dansaði í Kirkjunni í Hruna og það skeytti engu um viðvörunarorð. Svo fór að kirkjan sökk ofan í jörðina með manni og mús á jólanótt.  Þar var svo sannarlega sukkað. Svo sannarlega.  Þeir sem sökkva núna með bönkunum er fjöldi manna, af þingi og í fjármálageiranum. Æran hvarf með hruninu hjá mörgum og með rannsóknarskýrslu hjá öðrum. 

Svo var dansað og sukkað eins og í Sódómu og Gómorru. Sérstakt þegar kemur að afhjúpun á soranum þá fer að gjósa og alltaf meira og meira.  Það rignir ösku og brennisteini. Bráðum fer Katla líka að gjósa en það hefur hún ekki gert síðan 1918. Þá verður svo sannarlega fjandinn laus og enginn flýgur neitt í langan tíma.  Þetta er bara svo táknrænt fyrir hversu djúpt var sokkið í syndugt sódómu líferni og svo gýs, og gjallið kemur og sópast yfir allt og það versnar og versnar ástandið.

 Alveg eins og það verður alltaf verra og verra sem maður fær að uppgötva í öllu þessu misferli. 

 

 

„Létum þetta líðast“

Ósammála þessum manni

Mér finnst þessar hugmyndir Pat Robertson vera full einfaldar. Það er engin almennileg dýpt í þessu. Miklu fremur of mikil einföldun. Ég er þar að auki ósammála þessum manni. 

Ef við skoðum aðeins guðsmyndina þá er þarna refsandi guð. Mennirnir haga sér illa og þá kemur guð og refsar.  Að sama skapi ef menn haga sér vel þá er guð góður og gefandi.  Þessa hugsun er að finna á ýmsum stöðum í gamla testamentinu og þá sérstaklega í 5 Mósebók,  Jósúabók og í Dómarabókinni. 

Jobsbók er með aðeins öðruvísi hugsun vegna þess að þar er maður, sem heitir Job, sem er búinn að vera ofboðslega góður allt sitt líf og á allt gott skilið sökum góðmennsku sinnar. Samt missir hann allt sem hann á, fjölskylduna, húsið og næstum heilsuna líka. Eins og hann hafi lent í ósanngjarnri refsingu; miðað við þá hugsun hér að ofan að allar hamfarir (m.a. þar sem maður missir allt) hljóti að vera refsing frá guði - vegna einhvers.  Tökum nú þessa hugsun þannig að við heimfærum hana upp á hamfarir á Haíti.  Ætli við hljótum þá ekki að geta fundið fólk sem er alveg eins og Job.

Ef við höfum refsandi guð sem er að valda náttúruhamförum í refsingarskyni vegna einhvers sem átti sér stað árið 1804 þá er hann um leið að ráðast á saklaust fólk (sem er sumt hvert e.t.v. eins og Job) sem ekkert hefur til saka unnið og á það ekki skilið að lenda í einhverri 200 ára gamalli "bölvun".  Að þessu viðbættu má áætla að Robertson meini það að guð stýri sköpun sinni og valdi uslanum. Fyrir mitt leiti er þá er slíkur guð lítt traustvekjandi og skeytingarlaus um líf manna. Slíkt boðar kristin trú að mínu mati í rauninni ekki.  

Pat Robertson er fyrir mitt leiti ekki góður kennimaður. Hann hefur hins vegar náð eyrum fólks og hann hefur haft áhrif á stjórnmál í Bandaríkjunum þannig að honum hefur tekist að brjóta sér leið í áttina að Hvíta húsinu.  Mig grunar að hugmyndir þessa manns hafi haft áhrif á George W. Bush en ég sel það ekki dýrar en ég keypti það. 

 

„Haíti-búar sömdu við djöfulinn"

Stefnumótadrasl fyrir hégómafullt fólk.

Þá langar mig til þess að segja þér eina litla sögu. Svona örsögu úr samtímanum.

Einu sinni var maður sem ég þekki staddur í alveg yndislegu og skemmtilegu samkvæmi með fullt af góðu fólki. Þarna flaut kampavín og sjávarréttir lágu á borðum.  Fólk var galant í klæðnaði og tónlistin svona þægileg ljúf tónlist, mátulega hátt stillt. 

 Við það að kíkja í kringum sig sá hann þessa barmfögru, fallegu og sjarmerandi konu, sem hann þó gaf sér ekki tíma til þess að tala við enda upptekinn við að spjalla við hinn og þennan.  Undir lok þessa yndislega samkvæmis þegar margir voru við það að týnast í burtu gafst honum þó eilítið  tækifæri til þess að kynnast þessari konu nánar. Ekki til þess að reyna við hana eða finna sér hjásvæfu heldur vegna þess að hann hafði dálæti á að tala við fallegt kvenfólk og dást að því. 

En mikið svakalega fór honum að finnast þetta leiðinleg manneskja! Mikið ofboðslega fannst honum hún alls ekki vinna á við nánari kynni. Áhuginn fór dvínandi og datt á endanum niður á gólf eins og blýantur í frjálsu falli.  Öll þessi fegurð sem hann sá í upphafi gjörsamlega gufaði upp. Alveg. Gjörsamlega.  En svo fóru að æsast leikar og vinan fór að verða sífellt dónalegri og dónalegri í tali.  Nú komu upp alls konar furðulegar ásakanir um fíflalega hegðun mannsins í samkvæminu, hann hefði ekki talað við neinn og legið eins og álfur út úr hól, skakkur upp í einhverjum sófa, sem reyndar var fullsetinn allt kvöldið af glaðværu fólki. Að auki væri maðurinn ábyggilega ekki eins og fólk er flest.   Við þetta tal var allt það sem teljast mátti sjarmerandi við konuna orðið jafn spennandi og ungverskt sjónvarpsefni á mánudagskvöldum.  Við svo búið steig maðurinn örlítið til baka og sagði - þér eruð algerlega fráleitar - fegurð yðar og innvolsi fer engan veginn saman. Nei nú er ég að skálda. Hann sagði það ekki.  Hann sagði bara eitt dónalegt orð (hálfv...) og  lét síðan hverfa frá þessu fyrrum fallega óbermi.  Þar rétt hjá voru víst útidyr og hvarf hann með hinum sama út um þær. Söguna sagði hann mér mörgum árum seinna á bar einhversstaðar í miðbænum að viðstöddu fjölmenni sem ég held að hafi eiginlega ekkert verið að hlusta.   

Sko. Fegurðin kemur innan frá.  Innri fegurð gerir frítt fólk ennþá fríðara.  Ekki myndi það samt hvarfla að mér að skrá mig inn á þennan vef, þ.e.a.s. ef ég væri það fríður að ég ætti heima þar.  Þetta er stefnumótadrasl fyrir hégómafullt fólk.   Útlit segir ekki allt,  heilakonfektið er eitthvað miklu meira, burtséð frá útliti.   Frítt fólk getur orðið ófrítt við nánari kynni og öfugt. 

Útskúfað af vef fallega fólksins