Margur myndi halda að góður maður geti einnig verið ljúfmenni og á því sé í raun enginn munur. Því verður þó neitað í þessari grein út frá ákveðnum gefnum forsendum en samt ekki svo að um eitthvað svart og hvítt sé að ræða né heldur að ekki sé til einhverjar undantekningar þar sem þetta tvennt geti ekki farið saman. 

Ljúfmennið, hvort heldur sem það er karl eða kona, er manneskja sem í rauninni kýs það að lifa innan ákveðins þægindaramma. Ljúfmennið er ekki baráttumanneskja fyrir neinu. Aðalatriðið er komast hjá því að lenda í átökum, rifrildi og öllu veseni yfirhöfuð. Það er ekki staðið með sjálfum sér nema síður væri, betra sé að lúffa en að standa á sínu, og það er ekki staðið með öðrum vegna þess að það gæti þýtt eitthvað óþægilegt ferli sem betra væri að komast hjá. Fyrir vikið verður ljúfmennið óheiðarlegt gagnvart sjálfu sér vegna þess að það stendur ekki fast á neinni skoðun og óheiðarlegt líka vegna þess að það er líka að samþykkja síðasta ræðumann og enginn veit þannig hvar ljúfmennið í rauninni stendur. Og það gerir ljúfmennið varla sjálft. Þó svo að æpandi óréttlæti sé í gangi gerir ljúfmennið ekkert (þó það sé í góðri stöðu til þess) vegna þess að það vill ekki lenda í vandræðum. Þannig geta slæmir hlutir gerst vegna þess ljúfmennið gerir ekkert til það að berjast gegn því. 

Svo er það að hinn góði maður. Hér höfum við týpu sem er til í það að fara út fyrir þægindarammann og berjast fyrir réttlæti í hvaða mynd sem er. Góði maðurinn (eða konan) er til í átök og veigrar sig ekki við að taka þátt í slíku. Hann stendur fast á sínu og skiptir ekki um skoðun þótt að aðrir séu ósammála honum. Það er staðið með sjálfum sér í hvívetna og með öðrum líka eins og réttlætiskenndin býður hverju sinni. Í því öllu þá kann þessi týpa að virka hörð, ákveðin, ekkert endilega indæl, og allt eins hálf óþolandi áður en hún fær sitt í gegn eftir harða baráttu.  Ef þú spáir í því þá er fullt til af svona fólki í mannkynssögunni ef vel er að gáð. Gott dæmi um einn slíkan er einfaldlega Jesús Kristur. 

Svo er annað mál að við viljum oft á tíðum velja það sjálf hvaða stríð við viljum fara útí eða að einhverju leiti taka þátt í, og við ákveðum þess vegna líka á stundum að kannski sé best akkúrat núna að vera bara innan einhvers þægindaramma, betra sé að hafa sig ekki í frammi á einhverjum augnablikum og þar fram eftir götunum. Þess vegna getur margur sveiflast á milli anda ljúfmennis og þess að vera baráttumanneskja. Hinu verður samt ekki á móti mælt að það er líka fullt til af fólk sem er bara annað hvort góðar manneskjur eða einfaldlega bara ljúfmenni. 

Ég fer oft á kaffihús. Stundum fer ég þangað með vinum mínum og stundum fer ég þangað bara sjálfur, les tímarit, fæ mér kaffi latte og leysi krossgátur milli þess sem ég horfi út um gluggann og virði fyrir mér mannlífið. Ég er farinn að verða æ hrifnari af kaffi latte en af venjulegu kaffi. Te drekk ég reyndar oft. Í gegnum tíðina hefur sítrónute oft orðið fyrir valinu, og hunang með finnst mér gómsætt.

Það þarf hugrekki til þess að ætla sér að leggja af stað með svo til ekki neitt og ætla sér að gera eitthvað mikið. Eins og að vera með mustarðskorn í hendinni. Smæst er það allra sáðkorna. Svo lítið er það að það er alveg fáránlegt. Með það legg ég af stað og ætla að sigra heiminn eða þannig. 

Sá sem hefur trú á við mustarðskorn. Ég hef velt þessum orðum fyrir mér síðan ég var krakki. Við hvað er átt og hvað svo? Er hægt að flytja fjöll? Væri það eftirsóknarvert? Sú myndlíking að sá sem hafi trú á við mustarðskorn geti sagt við fjall þetta að færa sig, fjallar ekki um það beinlínis og bókstaflega. Hún er einungis að benda á hið smæsta sem hægt er að hafa í lófanum og þess stærsta sem hægt er að sjá í umhverfinu. Restin er vitið þar á milli. Vitið til þess að gera eitthvað úr því sem maður hefur, hversu smátt sem það er.

Enn og aftur legg ég af stað með eitt svona mustarðskorn og ætla að gera eitthvað mikið og hvað finn ég?

Einhver stór markmið til þess að stefna að. Ég fer af stað með svo til ekkert og set mér markmið. Hægt er að setja sér skammtímamarkmið til að byrja með. Einhver stutt skref til þess að framfylgja. Fyrst þetta, síðan þetta hér og svo þetta. Allt það gæti leitt að langtímamarkmiði. Markmiðinu sem ætlað er að ná. Mér dettur í hug peningasparnaður. Að leggja fyrir ákveðinn pening, alltaf á útborgunardegi og byrja á því að leggja hann fyrir. Svo safnast saman og úr verður eitthvað stórt.

Eða ég finn hamingju. Sá sem ætlar að flytja fjöll er bjartsýnn og opinn. Hann trúir því að honum muni takast ætlunarverkið. Hann er jákvæður og segir ég get, ég get það sem mig langar til þess að gera. Ég get það vegna þess að ég trúi því að ég geti það. Guð hjálpar þeim sem hjálpa sér sjálfir lærði ég sem barn.  Það er allavega lítið fólgið í því að gera ekki neitt og með því að segja við eitthvað fjall, færðu þig, þá er maður vissulega lagður af stað.

Af því sem komið er. Ég set mér markið, skammtíma sem langtíma, hugsa jákvætt, er bjartsýnn, en legg af stað með lítið og trúi því að mér gangi það vel.

Svo er það eitt í viðbót sem er að hafa einhvern góðan ásetning. Til hvers að ætla sér eitthvað án þess að hafa nokkurn hag af því sjálfur og ef maður hefur ekki hag af því sjálfur heldur miklu fremur einhverjir aðrir, þá er maður einungis fórnfús, hversu lengi endist það til lengri tíma séð.

Í grautinn vantar síðan lífsgleðina, að finnast þetta allt saman gaman. Þegar manni finnst eitthvað skemmtilegt, þá er heilmiklu náð þá og þegar.  Lífið getur verið eins skemmtilegt og maður gerir það að. Maður er stanslaust að skapa eigin hamingju. Verst af öllu er hins vegar stefnulaust líf án nokkurra markmiða og án nokkurs ætlunarverks. 

Njóttu þess sem þú hefur og ég hvet þig til þess að gera eitthvað gott og skemmtilegt úr því.  

Ég fór í eina af þessum stóru verkfæraverslunum í dag. Við vorum þarna reyndar tveir saman. Hann á undan mér, þessi ungi áhugasami maður um verkfæri og ég sem var að leita að einhverju sem var allt annarsstaðar í húsinu. Meðan ég var að elta vin minn þá heyrði ég hvernig Haukur Morthens hljómaði í salnum. Til eru fræ er afskaplega angurvært lag. Til eru fræ sem fengu þennan dóm, að falla í jörð og verða aldrei blóm... Í þann mund var vinur minn kominn í garðyrkjudeildina og nærri sestur á viðkvæman bekk sem ég vissi að gat ekki borið hann. 

Hann vinur minn fæddist með ofvirkni, einhverfu, athyglisbrest og þroskahömlun ásamt einhverju fleiru sem ég fer ekki að telja upp hér. Veruleikann sér hann með sínum augum, eins og hann þekkir hann og skilur hann. Það er eins og með okkur öll, ekkert okkar sér veruleikann með sama hætti. Við upplifum heldur ekki alltaf það sama. Þarna sá hann e.t.v. eitthvað sem ég sá ekki og varð ekki var við en var fyrir honum kannski mikilfenglegt.  

Að fæðast heilbrigður er ekki sjálfsagt mál. Að hafa sjón, heyrn, lyktarskyn, að geta talað og tjáð sig er nokkuð sem við skynjum sem alveg sjálfsagt.  En til er fólk sem á erfitt með að tjá sig og getur illa talað um það hvernig því líður. Hversu gott er það ekki að geta verið opinn og geta tjáð sig um hvaðeina í ræðu eða riti.  Þar kemur möguleikinn til tjáningar inn og það sem kallast tjáningarfrelsi.

Ég hef kynnst mörgum í gegnum tíðina sem hafa átt erfitt með að tjá sig, fólki við alls kyns aðstæður, í hjólastólum, sem hefur þurft að mata, klæða, baða, nota táknmál með, sem hefur þurft að sprauta, halda í hendina á, og fara með í löng ferðalög.  Aldrei að dæma heldur skilja að við erum lánsöm ef við getum átt góða heilsu og valið okkur sjálf það líf sem við viljum lifa. 

Það sem mig langar til þess að segja um þetta atvik er í formi nokkurra athugasemda, og það eru vissir hlutir sem mig langar til þess að ræða nánar. Eftirfarandi pistill er byggður á málefnalegum röksemdarfærslum þar sem rök eru færð fyrir því að nefnd handtökuaðferð sé fjarri því að vera nógu góð og að það hljóti að vera hægt að gera betur en þetta.  

Til að byrja með þá er það ekki réttlætanlegt að veist sé að lögreglu, í þessu tilfelli þá er það í formi hráka og mjög líklega fylgja einhver ljót orð með. Okkur vantar orðasennur inn í myndina, hvað það var sem sagt var við mennina í bílnum. Hvað sögðu þeir við hana?  Var verið að segja eitthvað við hana sem æsti hana síðan upp í það að hrækja.  Hvað veit ég.  

Dyr bílstjóramegin á lögreglubílnum opnast og hún notuð til þess að stjaka við konunni. Nú spyr ég að því hvort það sé virkilega heppilegt að nota bílhurð til þess að stjaka við fólki? Hefði ekki einhver önnur aðferð verið heppilegri? Hvað um það, þarna vantar eins og áður segir - samtalið!  Burtséð frá því þá er handtakan sjálf illverjanleg. Hún hefur verið varin af mönnum sem segjast þekkja til, en samt þá eru þarna ákveðnar spurningar og vangaveltur sem ekki er hægt að líta framhjá svo auðveldlega.  

Þarna er  staðsettur gulur bekkur sem konan lendir á meðan verið er að handtaka hana. Hvað ef það hefði verið eitthvað annað þarna?  Þegar menn eru að beita viðurkenndum handtökuaðferðum, er þá ekki tekið með í reikninginn að aðstæður kunni að vera breytilegar og að brotaþoli kunni að lenda á einhverju eða utaní eitthvað á meðan á handtöku stendur?   Nú er nefndur bekkur ekkert lítill og það fer ekki framhjá vakandi lögreglumanni að hann er þarna. Það er ekki hægt að segja að þessi hlutur hafi því miður óvart verið þarna fyrir.  Þar með væri hægt að segja að því miður þá var barnavagn þarna, stólpi, girðing, tré hvað sem er...  Við skellum fólki bara á hvað sem fyrir verður verður þá svarið og á sama tíma fara menn að tala um einhverja viðurkennda handtökuaðferð. 

Er það viðurkennd handtökuaðferð að draga fólk eftir götunni? Nú langar mig bara til þess að fá að vita meira um slíkar aðferðir. Konunni er sveiflað yfir bekkinn og niður á jörðina þaðan sem hún dreginn smáspöl. Var nauðsynlegt að draga hana svona? Ég meina að um leið og konan er komin niður á jörðina þá hefði verið hægt að handtaka hana þar ekki satt.

Með nefndri handtökuaðferð, ef þetta atvik er viðurkennt svo af lögreglu, þá er manneskjan á einu augnabliki svipt þeim rétti sínum að vera ekki kastað utan í eitthvað, eða dregin eftir jörðinni. Málefnalega séð þá er alveg ómögulegt að vera sammála slíkum aðferðum og alveg ótrúlegt að svoleiðis sé almennt viðurkennt. Það er alltaf hægt að gera betur,  er það ekki? 

	Beitti viðurkenndri handtökuaðferð
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt